Als ik vanuit Ica met de bus aankom in Nazca, staat Yoyo zoals gezegd al op me te wachten.
Yoyo lijkt wat gehaast, mijn vlucht is namelijk al over een uur en er staat een heel programma voor de boeg.
Snel gooit hij mijn backpack in de achterbak en rijdt naar het hostel.
Het zweet gutst van zijn voorhoofd. Niet alleen door de hitte, maar ook door de inspanning van zijn zware lichaam.
Met enthousiasme vertelt hij over zijn mooie land.
‘Je kan je spullen in het hostel laten. Over 10 minuten breng ik je naar het vliegveld.’
Als ik na 10 minuten stipt niet beneden sta, schreeuwt Yoyo dat we moeten gaan.
Ik haast me naar beneden.
Nog geen 10 minuten later komen we aan bij het vliegveld voor mijn vlucht over Nazca. Deze is om half 5 en zou 40 minuten duren.
‘Als je klaar bent haal ik je weer op!’
‘Waar bleef je nou Yoyo? Je zou ons naar de busterminal brengen!’ (..)
‘Tja, ach..’, Jullie zijn er nu toch?’
En zo gezegd zo gedaan. Kwart over 5 staat Yoyo me weer op te wachten.
Aangekomen in het hostel biedt hij me een cocktail aan.
‘Wat wil je hebben? Cuba libre of een mojito?’ Van het huis!’, vraagt Yoyo.
‘O lekker, cuba libre graag!’
Hij haast zich naar de keuken en maakt een aantal straffe cocktails voor mij en de twee Duitse meiden die eerder die dag een vlucht hebben gedaan.
‘Om 6 uur gaan we eten! Je hebt 20 minuten om je op te frissen’.
Ik had al twee dagen niet fatsoenlijk kunnen douchen omdat in Huacachina het water het niet deed. Dus ik maakte graag gebruik van de gelegenheid.
Als ik 25 minuten later beneden kom zie ik Yoyo en de rest al eten.
‘Tja, we gaan niet op je wachten hoor!’
Ik zie een enorm bord spaghetti op tafel staan. Mijn glas cuba libre is aangevuld.
Na een paar happen leg ik mijn vork neer en excuseer ik me.
‘Geeft niet’, zegt Yoyo, ‘Porties in Peru zijn hier wat groter dan toeristen gewend zijn. Niemand krijgt hier zijn bord op. Maar geeft niet hoor, er wordt hier niets weggegooid!’
Yoyo pikt de stukjes kip met zijn vingers eruit en geeft de rest aan de hond, wat hij aan zijn lijf te zien regelmatig als eten krijgt voorgeschoteld.
‘Waar ga je hierna heen?’, vraagt Yoyo.
‘Cusco’, zeg ik.
‘De bus van half 9?
‘Ja’, zeg ik. ‘Het is een nachtbus. Ik wil graag nog even langs de apotheek voor wat slaappillen als het kan. Anders doe ik weer geen oog dicht’.
‘Oh dat moet je helemaal niet willen’, zegt Yoyo. ‘Dat chemische spul! Drink gewoon nog wat alcohol! Hier ik schenk je nog wat bij!’
Ik voel me inmiddels al aardig teut na al die glazen, maar Yoyo zorgt ervoor dat mijn glas gevuld blijft.
‘Ik breng je wel naar de bus toe, het is 10 minuten rijden. We gaan nog even langs de apotheek, je moet er een kwartier van tevoren zijn.. Dus we gaan 8 uur weg!’, zegt Yoyo.
Yoyo zou de twee Duitse meiden ook wegbrengen, maar zij hadden een bus later en konden nog even in het hostel blijven wachten.
We rijden eerst naar de busterminal om te kijken wanneer de bus precies zou vertrekken. Een half uur vertraging.
‘Mooi dan is er nog genoeg tijd om naar de apotheek te gaan’, zeg ik.
Een paar straten verderop stopt Yoyo en stapt uit.
‘Ik ben zo terug!’, zegt Yoyo.
Hij komt terug met een fles rum, cola en twee limoenen.
‘Wil je een cuba libre? Dit is de beste rum die er is!’
Nog voordat ik antwoord kon geven schenkt hij twee glazen in met rum en cola.
‘Salut!’, zegt Yoyo en we rijden weer verder.
We stoppen bij een afgelegen parkeerplaats zonder verlichting net buiten de stad. We stappen uit de auto.
‘Dit wilde ik je nog laten zien’, en hij kijkt omhoog.
Ik zie een sterrenhemel zo helder als ik nog nooit heb gezien.
‘Kom! Dan schenk ik je nog wat bij!’
Yoyo loopt naar de auto, zet muziek op en pakt de drank.
‘Kan je een beetje salsa dansen?’
‘Ik heb een paar lesjes gehad, maar of ik echt kan salsa dansen…’, zeg ik.
Yoyo pakt mijn hand en begeleidt me een aantal salsamoves.
‘Moeten we niet richting terminal? Ik wil graag mijn bus halen’, zeg ik wat zenuwachtig.
‘Er is nog genoeg tijd, het is kwart voor negen, de busterminal is hier 5 minuten vandaan. Kom nog één dansje dan!’
Yoyo pakt de fles rum en vult de twee glazen opnieuw met het laatste restje.
‘We moeten nu écht gaan!’, zeg ik weer, maar nu wat opdringeriger. ‘Ik wil mijn bus niet missen!’
‘Ja ja, we komen op tijd. Ik zorg ervoor dat we op tijd komen!’
Kwart over negen komen we bij de terminal aan, gelijkertijd met mijn bus naar Cusco. Op hetzelfde moment komt ook een taxi met de twee Duitse meiden van het hostel aan .
‘Waar bleef je nou Yoyo? Je zou ons naar de busterminal brengen!’, zegt een van de Duitse meiden geagiteerd.
‘Tja, ach..’, zegt Yoyo. ‘Jullie zijn er nu toch?’
Meer lezen over Nazca? Lees hier.
