Het is dag twee in Quilotoa. Het was een koude nacht. Na een stevig ontbijt loop ik vol goede moed naar het kratermeer, dit keer neem ik de route naar beneden. Ik hoop dat ik door de wandeling wat warmer kan worden.
Halverwege bedenk ik me echter. Ik bedenk me dat iedere stap die ik naar beneden doe ook weer omhoog moet doen. Bovendien heb ik een hekel aan wandelroutes die de weg terug hetzelfde zijn als heen.

Ik besluit terug te gaan naar Latacunga. Ik vraag bij het informatiepunt nog voor de zekerheid naar de dienstregeling. Er zou elk uur een bus moeten gaan.

Ik sta nog geen 5 minuten te wachten of er stopt een truck. Een Ecuadoriaanse man doet het raampje van zijn deur omlaag en vraagt waar ik heen moet. ‘Latacunga’, zeg ik.
‘Ik kan je naar Zumbahua brengen’, zegt hij. ’10 dollar!’