Na aankomst in mijn hostel in Iquitos vertrek ik na het dumpen van mijn spullen meteen om wat te gaan eten. Ik kom aan bij het eerste de beste restaurant en ga zitten. Carlos en Cesar, twee Peruviaanse mannen wuiven naar me en vragen of ik bij hen kom zitten. Ik sluit aan. Vol interesse vragen ze waar ik vandaan kom en waarom ik hier ben. Ik bestel wat eten, hun bestellen nog een biertje. Al snel word ik gevraagd of ik plannen heb voor de avond en of ik met de heren en hun familie mee wilde eten voor kerstavond. De heren lijken betrouwbaar dus ik ga akkoord. Na het eten en heel wat biertjes verder ga ik mee met de motortaxi naar het huis van Cesar. Een rit van 30 minuten. Cesars huis was niet meer dan een paar op elkaar gestapelde bakstenen, een golfplaten dak, de wc in dezelfde ruimte afgeschermd met wat dekzijl gespannen over een paar waslijnen. Over een riool of stromend water maar te spreken. Maar, ik mag niet klagen en ben dankbaar voor de uitnodiging. ‘Het gaat niet om het geld, we delen alles!’ De stemming is goed. Overal op straat is muziek…