In Athene lijken ze niet echt bezig te zijn met het vluchtelingenprobleem. De eerste persoon die ik aansprak toen ik op het vliegveld van Athene aankwam om de weg te vragen naar het centrum, was een Griekse jongen die zelf net aankwam vanuit Gent. Zijn naam was Kevin. Hij had drie jaar gewerkt in een fabriek in Gent waar vlees werd verwerkt. Omdat de fabriek ging sluiten wegens faillissement keerde hij weer terug naar Athene.
In Griekenland is geen werk, volgens Kevin. Sinds de crisis van zeven jaar geleden heeft Griekenland het zwaar te verduren. Al zou je dat niet zeggen als je door het bruisende centrum van Athene loopt. Waar de geur van souvlaki en de gitaarmuziek van ‘De dans van Zorba’ van Trio Hellenici de straten doen leven.
Kevin nodigde me meteen uit om zijn familie te ontmoeten. Ik maak kennis met zijn broer Eric, zijn zus Diana en zijn neef Stavros en ontmoet later zelfs zijn moeder. De vader kreeg ik niet gezien, want die moest werken.
Vader is de enige kostwinner van de familie. Hij verdient net genoeg om de gehele familie te onderhouden. Erik, die in dezelfde fabriek in Gent heeft gewerkt als Kevin, zit ook thuis zonder werk. Diana is net klaar met de middelbare school en gaat medicijnen studeren. Ze heeft toelating gedaan in België, Duitsland en Frankrijk. Ze is vastberaden weg te gaan uit Griekenland.
Eric, Kevin en Diana houden alledrie zielsveel van hun Griekenland. En laten me trots de mooiste plekjes van Athene zien. Maar alledrie zien ze hun toekomst ergens anders. Als het aan Kevin en en Erik ligt, vertrekken ze zo weer naar België voor werk. ‘In de fabriek in Gent kreeg ik €10 per uur betaald, in Griekenland zou ik voor hetzelfde werk €4 krijgen’, aldus Kevin.
Toen ik met Eric, Kevin, Diana en Stavros koffie ging drinken bij de lokale koffiebar 10 minuten van het centrum, valt mij op dat overal op straat glas ligt. Vroeger was dit een veilige plek. Nu kan geen enkele auto meer veilig op straat staan zonder dat de autoruiten worden ingeslagen om te kijken of er nog wat te halen valt. De wijk is overgenomen door zigeuners en drugsbendes. ‘Maar zo lang je bij ons bent zit je veilig’, zegt Kevin. Mij kennen ze. Ik kom hier elke dag. Ik ben hier opgegroeid, dit is mijn thuis. Maar jij moet hier niet alleen komen, dan wordt je gelyncht’.
Het werd mij duidelijk waarom de familie zich niet bezighoudt met het vluchtelingenprobleem. Kevin wist niet eens waar Lesbos lag. ‘Oh ja.. Is dat niet eiland met die vluchtelingen?’
Ik ben inmiddels aangekomen op Lesbos, en zal zo mijn eerste shift meedraaien met het medische team op het vluchtelingenkamp. Ik ben benieuwd wat ik daar zal aantreffen.
