Ruim drie uur van tevoren kom ik aan op Schiphol. Heb ik alles bij me? Ben ik niks vergeten? Shit ik had nog dat ene paar schoenen mee willen nemen! Als al mijn papieren maar oké zijn.. Heb ik niet tóch een visum nodig? Straks is er iets niet goed met mijn paspoort. Is mijn bagage niet te zwaar? Misschien was het beter als ik.. Misschien kom ik wel nooit meer terug! Ik denk dat ik dood ga..
Ik kan NU nog terug. Ik hóef natuurlijk niet te gaan hè? Het is MIJN leven. Ik ga gewoon terug.. Ik heb een prima leven in Nederland! Het gras is altijd groener aan de andere kant zeggen ze toch? Fuck.. heb ik HIER nou zo lang naar uitgekeken?!
Ik ben wat gekalmeerd als ik door de douane heen ben. Dat ging soepeler dan ik dacht zeg! Mijn vlucht gaat om 9.15. Het is pas 6.15. De eerste tax free winkeltjes gaan open. Kaas, drop en stroopwafels. Melancholisch slenter ik door de eindeloos troosteloze gangen met een gek soort gevoel van misplaatste nostalgie.
Ik bestel een groene smoothie en ga ergens zitten met uitzicht op taxiënde vliegtuigen. Ik app mijn moeder nog even die me eerder heeft afgezet om te laten weten dat ik door de douane heen ben.
‘Ben je fotograaf?’, zei de passagier naast me?
Ik bloos wat en zeg ‘Ja, ik vind het zo leuk om alles vast te leggen’, en probeer een beetje te maskeren dat ik zélfs het eten van het vliegtuig al bijzonder vind wat eigenlijk niet eens te vreten is (…)
Er gaat van alles door me heen. Het waren best roerige tijden geweest, maar de rust leek de laatste maanden wedergekeerd. Er komt een glimlach op mijn gezicht als ik denk aan mijn leven in Nederland, hoe dankbaar ben ik voor mijn dierbare vrienden om me heen die me in dik en dun hebben gesteund. De dingen die we met zijn allen hebben meegemaakt. De gekke en spontane momenten die we hebben beleefd. De herinneringen die me NOOIT meer kunnen worden afgepakt.
De glimlach op mijn gezicht maakt plaats voor een traan. Maar een traan van geluk. En hoe gelukkig ik mezelf ook mag prijzen met mijn leven en alle mensen om me heen in Nederland, ik MOET nu voor mezelf kiezen en mijn droom achterna gaan. De reis waar ik al ZO lang van heb gedroomd wordt eindelijk werkelijkheid.
Mijn laatste uren in Nederland vliegen voorbij. Heel bewust maak ik de laatste stap van vaste grond onder mijn voeten het vliegtuig in. De purser begeleid me naar mijn stoel. Riemen vast en gaan!
Mijn vlucht duurt zo’n 11 uur. Ik ben vastberaden geen seconde te missen van de vlucht, al ben ik na 10 minuten al uitgekeken op de grauwe wolkenlucht.
‘Ben je fotograaf?’, zegt de passagier naast me?
Ik bloos wat en zeg ‘Ja, ik vind het zo leuk om alles vast te leggen’, en probeer een beetje te maskeren dat ik zélfs het eten van het vliegtuig al bijzonder vind wat eigenlijk niet eens te vreten is, omdat ik tja.. eigenlijk nooit zo’n lange vlucht in mijn eentje heb gemaakt. Laat staan naar een ander continent ben gevlogen.
Ik voel me een beetje stom en zie al voor me dat ik na twee weken door mijn 160 GB aan geheugen ben aan onzinnige foto’s en leg mijn camera weg.
Onverhoeds val ik na een paar uur tóch in slaap. Ik word wakker wanneer er wordt omgeroepen dat de landing wordt ingezet en dat we er over een uur zullen zijn.
Ik kijk naar buiten en word volledig overrompeld. De grauwe grijze wolkenlucht heeft plaatsgemaakt voor een prachtig schouwspel van moeder aarde; front row seat aanschouw ik voor het eerst de toppen van het Andesgebergte, een gebied waar ik de komende maanden doorheen zou reizen. Een moment waarbij ik nog geen enkel idee heb wat me te wachten staat, welke avonturen ik er zal beleven, welke mensen ik er ga ontmoeten en überhaupt het besef dat mijn tijd in Zuid-Amerika mijn leven voor altijd zou veranderen.
Er komt een gevoel van kalmte over me heen waarbij alle zenuwen verdwijnen en ik voel dat het goed zit. Ik ben er klaar voor het avontuur aan te gaan!
