Vanavond vlieg ik naar Lesbos, Griekenland. Bij elke nieuwe bestemming kan ik haast niet wachten een magneetje te kopen voor de collectie op mijn koelkast. Ik word altijd al zenuwachtig als ik op het vliegveld aankom. Hij moet liefst zo kitsch mogelijk. En zo allesomvattend mogelijk. En in het geval van Griekenland moet daar natuurlijk EN de Akropolis op staan, EN een Griekse God, of nog beter gewoon alle twaalf, en als het even kan met een enorme spies souvlaki in de hand. En een glas ouzo in de andere. Met een ondergaande zon en het strand op de achtergrond. 

Jongen die uitkijkt over Athene

Ware het niet dat ik voor mijn vlucht naar Lesbos een leuke pitstop zal maken in het pittoreske Athene en even van de Griekse cultuur mag proeven, de rest van mijn reis zal in schril contrast staan met de afbeeldingen op mijn koelkastmagneetje. 

Want een maand lang zal ik als vrijwilliger voor Stichting Bootvluchteling op Lesbos aan het werk gaan. Als ik de recente nieuwsberichten mag geloven is de situatie er momenteel schrijnend. Stichting Bootvluchteling berichtte eerder deze week dat kamp Moria, het grootste opvangcentrum voor vluchtelingen op Lesbos, momenteel onderdak moet bieden aan maar liefst 8487 vluchtelingen. Een kamp waar eigenlijk maar 3000 mensen passen. En gemiddeld komen daar elke dag 90 mensen bij, in wankele bootjes, met gevaar voor eigen leven. Ik denk dat mensen zich hier iets minder druk zullen maken om een magneetje, en enkel kunnen dromen de Akropolis van dichtbij te kunnen zien. 

Komende maand al ik een steentje bijdragen aan de werkzaamheden van Stichting Bootvluchteling, die vluchtelingen vooral medische en psychische hulp bieden. Maar ook projecten als de ‘School of Hope’ is door de stichting opgezet, zodat kinderen er naar school kunnen. Omdat Moria allang geen tijdelijk opvangcentrum meer is, maar waar vluchtelingen soms wel jaren zitten voordat ze verder worden geholpen. 

De Akropolis gezien vanaf de Filopappou heuvel

Ik hoop de stichting met hun werkzaamheden te kunnen helpen en een steun te mogen zijn voor de vluchtelingen. Al is dat maar een heel klein beetje. Mijn ervaringen zal ik zo af en toe met jullie delen via Facebook en mijn blog lalaleo.nl. Ik zal het leuk vinden als jullie me volgen. 

Ik geniet dus nog maar even van mijn souvlaki in Athene. Met het besef dat ik potverdorie maar wat gezegend ben überhaupt de vrijheid te hebben dit te kunnen doen. 

Laat een bericht achter