Een brief aan mijn vader

Ik stond in de Bijenkorf hebberig om me heen te graaien. Het was inmiddels vaste routine geworden alle stress weg te shoppen en me te vergapen aan al het moois wat er lag en ik allemaal wilde hebben. Het was 21 oktober 2015 en de Bijenkorf had zijn etalage al ingericht voor de feestdagen. De uitverkoop was in volle gang. En iedereen was volop bezig met de voorbereidingen voor wat velen zouden zeggen dat het de mooiste dagen van het jaar zijn.

Na een aantal shirtjes te hebben gepast kwam ik als gebruikelijk tot bezinning dat ik mijn geld een stuk beter kon besteden dan aan shirtjes die ik toch niet nodig had. Maar met de filosofie dat het kopen van spullen geluk brengt, al is dat maar voor heel even, kon ik het mezelf toch verkopen dat ik een shirtje mocht aanschaffen.

Het beslissende telefoontje kwam toen ik in de rij stond van de kassa op de cosmetica-afdeling. De caissière was druk bezig alle cadeautjes zorgvuldig in te pakken. 
‘Hij is er niet meer’, zei mijn moeder aan de telefoon. 
Het was het moment waar we allemaal al bijna een week in spanning op zaten te wachten, of niet. Het was ook het moment waarvan ik niet kon begrijpen waarom de wereld niet even stil kon staan. De caissière bleef op dezelfde manier even zorgvuldig de cadeautjes inpakken, en er veranderde niks aan de drukte in de winkel met hebberige mensen die om zich heen zaten te graaien uit angst dat dat ene koopje aan hun voorbij zou gaan. Alsof er niks was gebeurd…

Ik liep door de draaideur naar buiten zonder het shirtje te hebben gekocht. Ik pakte mijn fiets en fietste naar het huis van mijn ouders waar het levenloze lichaam van mijn vader lag. Zijn opgeblazen buik met vocht van de tumoren was op miraculeuze manier verdwenen. Een hoopje botten wat voorheen een sterke vitale man was, was overgebleven. De strijd van vijf maanden lang ziekbed was voorbij.

Het beslissende telefoontje kwam toen ik in de rij stond van de kassa op de cosmetica-afdeling. (…) ‘Hij is er niet meer.’

Eigenlijk was je maar een klootzak. En tot de dag van vandaag heb ik er geen spijt van dat ik nooit tegen je hebt gezegd dat ik van je hield. Zelfs niet toen op je sterfbed zo bang was van de dood en besefte dat je niet meer de kans had om alle dingen die je in je leven verkeerd had gedaan goed te maken. In de laatste weken kreeg ik onnoemelijk vaak te horen hoe veel je van me hield. Totdat de morfine je ziel had weggevreten en er slechts een blik op oneindig met gitzwarte ogen en wat geraaskal overbleef. Een ‘ik ook van jou’ van mijn kant kon er niet van af.

Toch kon ik het niet over mijn hart verkrijgen je in de steek te laten. Jouw blik als ik de kamer binnen kwam lopen deed mijn hart doen smelten en alles vergeten. Ik gunde je alle liefde en steun van de wereld in deze allermoeilijkste fase van je leven. En besloot het verleden te laten voor wat het was en het beetje wat ik voor je kon doen zoveel mogelijk te doen in de vorm van mijn aanwezigheid. Ik was duidelijk je oogappeltje. Je jongste dochter, bij wie je ondanks al je goede bedoelingen ook de nodige fouten hebt gemaakt. Evenals je vijf andere kinderen uit een vorig huwelijk, die je al tientallen jaren niet meer had gezien.

Ik heb veel geleerd over je in de laatste maanden. En begreep zelfs de oorsprong van je driftbuien en agressie. Ik begreep waarom je nooit de liefde kon geven waar ik zo naar verlangde, omdat je dat nooit zelf hebt gekend. Maar dat kon het voor mij niet goedpraten. Ik heb je nooit gemist, en nooit om je gehuild. Toch moet ik elk jaar weer aan je denken op 2 februari, jouw geboortedag. Ik schrijf je nu zelfs een brief. En kan ik niet ontkennen dat ik nu mijn tranen de vrije loop laat.

Misschien had ik al die jaren nodig om jouw verlies te verwerken. Het verlies van jou op mijn eigen manier. Misschien had ik al die jaren nodig om te kunnen zeggen dat ik van je hou, omdat je toch altijd mijn vader blijft. Al was je niet de vader waar ik op had gehoopt. Haat en liefde liggen dicht bij elkaar zeggen ze. En met deze gedachte, al is dat in deze context misschien een beetje vreemd, durf ik vandaag de dag eindelijk te zeggen: ‘Pap, ik hou van jou’.

Liefs Leonie