Bij aankomst van Toro Toro kan ik in de middag meteen een tour doen. ‘S avonds eet ik een hapje met Nynke, die ik eerder had ontmoet in Sucre. Ik kan na een week lang diarree eindelijk weer een stukje vlees verdragen met wat frietjes. Ik voel me goed en ga voldaan naar bed. Er staat voor morgen een dagvullend programma voor de boeg.
In de ochtend had ik toch weer wat last van diarree. Dat stuk vlees was tóch iets te veel van het goede. Rustig aan, terug naar crackers en bananen.
Tijdens de tour krijg ik opnieuw last van krampen en diarree. Dit keer komt er bloed mee en doet het meer pijn dan normaal. Ik begin me zorgen te maken en zeg tegen Nynke dat ik na de tour terug wil naar Cochabamba om naar een kliniek te gaan. Zij wilde sowieso al na de tour terug, dus we konden samen een collectivo pakken.
De diarree blijft niet bij één keer en mijn situatie verergerd. Ik huppel wat achter de groep aan en de gids wordt geïrriteerd. Nynke legt uit in het Spaans dat ik me niet lekker voel dus dat ik daarom wat langzamer ben en of hij daar rekening mee kan houden. Ik moet helaas nog even volhouden dus knal twee paracetamol naar binnen.
Wanneer ik met pijn en moeite strompelend aankom bij de groep vraagt de gids hoe het gaat, waarop ik terugschreeuw ‘no, I shit blood!’
Na de grotten ben ik kapot en moet ik wat bijkomen voordat ik weer kan lopen. De rest zat natuurlijk al op me te wachten. Vamos! Zegt de gids. En ik zeg NO!
Toch vertrekken ze. Ik blijf uit protest zitten en zit me alvast voor te bereiden op mijn woedeuitbarsting naar de gids dat het volstrekt onacceptabel is dat hij me achterlaat. Hij weet donders goed dat ik me niet goed voel en bovendien reizen we in een groep.
Even later zak ik in elkaar, met darmkrampen zo hevig dat ik het uitschreew van de pijn met nu ook meer bloedverlies. Wanneer ik met pijn en moeite strompelend aankom bij de groep vraagt de gids hoe het gaat, waarop ik terugschreeuw ‘no, I shit blood!’
De hele groep schrikt. We rijden met spoed terug naar het hostel en de gids reserveert ondertussen twee plekken voor de collectivo.
Als we bij de bus aankomen is deze echter nog niet vol. Na een uur wachten begin ik me steeds slechter te voelen en sta ik erop te vertrekken. Het is immers een noodsituatie. Nynke vraagt of we alsjeblieft weg kunnen, maar ze blijven volhouden dat de bus alleen kan vertrekken als deze vol is. Nadat we het zat zijn vriendelijk te blijven beginnen we de arrogante, rijke toeristen uit te hangen. Na hoop tegenstribbelen gaan ze uiteindelijk akkoord, maar alleen als we de resterende plekken betalen. Prima. Echter hebben we niet genoeg geld bij ons dus zouden moeten pinnen in Cochabamba. Nynke hoort gesmoes dat ze bang zijn te kunnen fluiten naar hun geld, maar goed. Onze gids komt nog snel langs voor vertrek en spreekt de chauffeur toe te stoppen wanneer het voor mij nodig blijkt. Met compleet negeren stapt de chauffeur in en trekt een zuur gezicht.
Nynke en ik houden tijdens het inladen van de bus nauwlettend in de gaten of niet alsnog de vrije plekken worden gevuld en dat tijdens de rit de chauffeur dit keer NIET te veel bier drinkt.
Uiteindelijk rijden we weg. We worden achtervolgd door hevig noodweer en het is maar de vraag of we überhaupt kunnen aankomen in Cochabamba. De frequentie noodstoppen verhoogt, met steeds meer pijn en inmiddels ook braken. De passagiers worden geïrriteerd. Ik zak weg.
Na 5 uur komen we eindelijk aan in Cochabamba, in wat blijkt één van de gevaarlijkste wijken van de stad. We moeten nog pinnen voor de chauffeur én het ziekenhuis waardoor we met veel geld op zak erg kwetsbaar zouden zijn. Er is slechts één automaat. Een ongunstig kansspel aangezien 1 op de 4 automaten werkt in Bolivia. Het is ons gegund.
Snel het geld verdelen over onze zakken en terug de bus in om de chauffeur te betalen. We geven hem 10 bolovianos extra om hem te bedanken en vragen hem een radiotaxi te bellen omdat de taxi’s op straat niet te vertrouwen zijn en omdat we niet willen wachten met al onze bezittingen midden in de nacht. Hij biedt ons aan te brengen naar het ziekenhuis.
Ik werd gelukkig serieus genomen en meteen geholpen. Ik bleek een parasiet te hebben die een darminfectie had veroorzaakt en een inwendige bloeding. Ik moest uiteindelijk 5 dagen in het ziekenhuis blijven en had maanden lang nodig om te verstellen. Ik was erg verzwakt en ontzettend veel afgevallen. Gefrustreerd dat ik niemand kon verstaan en dat mijn dierbaren zo ver weg waren. Heel even dacht ik dat ik mijn reis moest afbreken en terug zou moeten gaan naar Nederland om te herstellen, maar gelukkig heb ik besloten het even rustig aan te doen en kon verder reizen door Zuid-Amerika.
