Als ik bij binnenkomst van het café om me heen kijk, zie ik dat op zijn minst driekwart van alle aanwezige mannen al afvalt. Omdat ze te klein, te dik of simpelweg ontzettend lelijk zijn. Ik krijg een kaart in mijn handen gedrukt, waar ik mijn naam op moet zetten. Onderaan de kaart is een vakje gereserveerd voor de naam van mijn potentiële nieuwe lover die ik vanavond misschien wel ontmoet. Bij een match, mag ik morgen de blijde boodschap in mijn inbox verwachten.
Ik hang mijn jas op en ga aan een grote ronde tafel zitten, waar al een heel aantal gewillige mannen ongegeneerd naar me zitten te staren. Als aasgieren, wachtend tot hun prooi eindelijk dood is. Ik maak de grote fout op te kijken en reageer met een glimlach.
‘Heb je een foto van je poes?’
‘Hoi, hoe heet je? Waar kom je vandaan?’, vraagt een jongen met buitengewoon veel enthousiasme. Zijn naam is Jelle en hij komt uit Honselersdijk, een klein dorpje dichtbij Delft. Hij werkt fulltime bij de Albert Heijn bij de vleesafdeling en woont nog bij zijn ouders. Ooit hoopt hij op zichzelf te kunnen wonen via begeleid wonen met ambulante zorg.
Zijn vragenvuur zet voort: ‘Heb je huisdieren? Heb je een foto van je poes? Hier heb je een foto van mijn hondje, zijn naam is Sammy’.
Uit het niets staat daar ineens een blonde gespierde adonis voor me. Zelfverzekerd en recht door zee vraagt hij me wat ik wil drinken.
‘Een Chardonnay’, antwoord ik verbaasd, verrast door zijn aangename vertoning.
‘Mijn naam is Léon’, zegt de blonde gespierde adonis. ‘Met een streepje op de e’.
Deze avond kan dus tóch nog interessant worden. Bovendien verzorgt deze blonde gespierde adonis mij van drank.
‘Sammy? Is dat je hamster?’, vraagt de blonde gespierde adonis.
Ik weet nog niet zo goed wat ik vind van de verkapte belediging, waar de blonde gespierde adonis Sammy vergelijkt met een hamster. Jelle is namelijk zeer gesteld op Sammy en laat vol trots een foto zien van het hondje dat al ruim zes jaar zijn allerbeste vriend is. Bovendien wil Jelle oprecht een foto zien van mijn poes. Desalniettemin ben ik de blonde gespierde adonis dankbaar voor mijn Chardonnay en proost deze met zijn whiskey met ijs.
Het moment samen met de blonde gespierde adonis is helaas van korte duur, want het programma van de avond begint. De vrouwen krijgen een kaart met daarop de naam van een man. Elke kaart bevat een vraag die je elkaar moet stellen om elkaar beter te leren kennen. Elke tien minuten rouleren de kaarten om zoveel mogelijk verschillende mannen te spreken. Let the games begin!
‘Wat doe je in je vrije tijd?’, ‘Wat maakt jou blij?’, ‘Wat is het gevaarlijkst wat je ooit hebt gedaan?’ Vragen die dikwijls voor voldoende gespreksstof zorgen, maar bij de meeste kandidaten al op voorhand overbodig zijn om tot de conclusie te komen dat we toch geen match zijn.
Een man met een BMI ver boven wat gezond is voor een mens, komt het zoveelste ongemakkelijke gesprek aflossen. Onder zijn vleespet komt een vlassig plukje haar tevoorschijn, ter compensatie van de haren die hij bovenop zijn hoofd mist. Hij draagt een t-shirt met een opdruk van een Siberische tijger. Het is zo’n t-shirt waar braderieën in de jaren ‘90 mee volhingen.
‘Ik heb de hele dierenverzameling in de kast hangen’, zegt hij.
Om zijn nek hangt een ketting met een paarskleurige kristal. Ik vraag hem wat voor steen het is.
‘Geen idee, ik vind het gewoon een mooie steen. Ik ben net een ekster. Ik houd van alles wat glimt’, zegt hij.
De man met de vleespet is een verzamelaar van edelstenen. Namen onthouden van de verschillende edelstenen vindt hij te ingewikkeld en eigenlijk ook niet zo boeiend. Dat ze glimmen is veel belangrijker.
‘Ik ben net een ekster. Ik houd van alles wat glimt’
Wanneer hij wil beginnen over de helende krachten van de kristallen die mijn chakra’s kunnen reinigen, lost de blonde gespierde adonis hem af. Eindelijk samen! Het is slechts een illusie, als de blonde gespierde adonis een lege huls blijkt te zijn. Die met zijn hersencapaciteit met het equivalent als die van een fruitvlieg enkel over zijn trainingsschema’s kan praten. Toch bedankt voor de Chardonnay. Of was het omkoping?
Ik heb zowaar een normaal gesprek met Fabian. Fabian is half Nederlands, half Spaans. Spaans heeft hij nooit geleerd, omdat zijn Spaanse vader vlak na zijn geboorte Nederland heeft verlaten en verruild heeft voor een nieuw leven in Spanje. Sinds kort staat Fabian weer open voor vrouwen, nadat zijn langdurige relatie uit is gegaan. Hij stelt me de confronterende vraag: ‘Waar is het misgegaan? Waarom heb jij geen relatie?’
Tja, goeie vraag. Waar is het misgegaan?
Aan het eind van de avond lever ik mijn kaart weer in. Het vakje onderaan, waar de naam van mijn nieuwe lover had moeten staan, blijft leeg. Thuis rest mij een kater als souvenir van de Chateau Migraine die er rijkelijk vloeide. Bedankt blonde gespierde adonis!
