Moria kan ik best omschrijven als een klein dorp. En waar mensen zijn is bedrijvigheid. Zo kom ik tijdens een van de social rounds een bakker tegen waar een Afghaanse vrouw met een zelfgemaakte oven, middels op elkaar gestapelde bakstenen boven een vuurtje in een gat in de grond Afghaanse broden maakt en verkoopt. Ze staat erop dat ik er eentje meeneem. Er is er een koffiehuis te vinden, een improvisorisch in elkaar getimmerde minimarkt waar je voorverpakt eten en drinken kan kopen, en een groente- en fruitmarkt. En overal vind je mensen die prullaria en zelfgemaakte hapjes verkopen op kleedjes. Je vindt er een herenkapper in het Afghaanse gedeelte. Gehuld in een kapperskleed dan wel vuilniszak kun je met een klein handspiegeltje bijhouden hoe de kapper met de tondeuse je van een nieuw hip kapsel voorziet. In de Ghanese hoek zitten de dames elkaars haar in te vlechten met extensions en gekleurde lintjes. Even verderop komen de aroma’s je tegemoet waar er lustig op los wordt gekookt op elektrische kookstelletjes. De honden en katten mogen de restjes eten opeten.  Op de achtergrond is gezang en gepingel op een gitaar hoorbaar. In de wasruimte doen de vrouwen gezamenlijk de was.…