Ik stond in de Beijenkorf hebberig om me heen te graaien. Het was inmiddels vaste routine geworden alle stress weg te shoppen en me te vergapen aan al het moois wat wat er lag en ik allemaal wilde hebben. Het was 21 oktober 2015 en de Beijenkorf had zijn etalage al ingericht voor de feestdagen. De uitverkoop was in volle gang. En iedereen was volop bezig met de voorbereidingen voor wat velen zouden zeggen de mooiste dagen van het jaar. Na een aantal shirtjes te hebben gepast kwam ik zoals gebruikelijk tot bezinning dat ik mijn geld een stuk beter kon besteden dan aan shirtjes die ik toch niet nodig had. Maar met de filosofie dat het kopen van spullen geluk brengt, al is dat maar voor heel even, kon ik het mezelf toch verkopen dat ik een shirtje mocht aanschaffen. foto van mij en mijn vader in mijn ouderlijk huis Het beslissende telefoontje kwam toen ik in de rij stond van de kassa op de cosmetica-afdeling. De caissière was druk bezig alle cadeautjes zorgvuldig in te pakken. ‘Hij is er niet meer’, zei mijn moeder aan de telefoon. Het was het moment waar we allemaal al bijna een week in spanning…